Երեխայի նկատմամբ բռնության հոգեբանական հետևանքները

Երեխայի նկատմամբ բռնություն կարող է կիրառվել ոչ միայն անբարենպաստ, այլև համերաշխ ու հաջող ընտանիքներում: Այստեղ կարևորը ծնողի գործոնն է,երբ ծնողը երեխային վերաբերվում է ատելությամբ, կիրառում է դաժանություն՝ կարգ ու կանոն  հաստատելու համար:

Ամենահետաքրքիրն այն է, որ, դաժան ծեծի ենթարկված երեխան հիմնականում չի խոստովանում, որ դա ծնողն է արել, ու չի դիմում բժշկի, օգնություն չի հայցում: Իսկ երբ, երեխան  բացմաթիվ  վնասվածքներով հայտնվում է հիվանդանոցում, ծնողը  դա բացատրում է դժբախտ պատահարով:

Վիճակագրական տվյալները փաստում են՝ յուրաքանչյուր 5 տարին մեկ ծնողների կողմից բռնության հետևանքով մահանում է 2-3 հազար երեխա, իսկ ամեն օր տանից փախչում է 100.000 երեխա, և անօթևանների թիվը գնալով աճում է: Յուրաքանչյուր տարի մոտ 2.000  երեխա փորձում է ինքնասպանություն գործել:Այս ամենն,իհարկե, ցավալի է:
 
Երեխան, բռնության ենթարկվելով, զգալով ու ապրելով այդ ցավը, տեսնելով ծնողի ագրեսիվ վերաբերմունքը, ինքն էլ  սկսում է դրսևորել  վարքային նույն մոդելը:Եթե երեխան դաստիարակվել և մեծացել է նորմալ ընտանիքում, բարենպաստ պայմաններում, ապա ենթարկվելով բռնության՝ կարծում է, թե իրեն պատժել են, և դա ավելի նախընտրելի է:

Հոգեբանական տեսանկյունից՝  բռնության կիրառումը պայմանավորված է բռնություն կիրառողի   ինքնակառավարման բացակայությամբ, մարդկանց չվստահելու, կյանքից դժգոհ լինելու հակումներով:

Կարծիք կար, որ բռնությունը պայմանավորված է ծնողի հոգեբանական վիճակով, սակայն ամեն ինչ թաքնված է սոցիալական դաշտում, և ծնող-երեխա փոխհարաբերության խաթարման արդյունքում  առաջանում է ագրեսիվ, բացասական վերաբերմունքի դրսևորում երեխայի նկատմամբ:
Ենթարկվելով ֆիզիկական բռնության՝ երեխան ոչ միայն ֆիզիկապես, այլև հոգեպես է ընկճվում: Այդ ամենն ազդում է նրա հոգեկան աշխարհի վրա:

Յուրաքանչյուր վեճ, կոնֆլիկտ, ծնողի բացասական վերաբերմունք բացասական է ազդում երեխայի մտավոր, ինտելեկտուալ զարգացման վրա, բարդույթավորում՝ դարձնելով նրան չափազանց զգայուն, խոցելի,ձևավորելով  ցածր ինքնագնահատական:
Յուրաքանչյուր ծնող պետք է իմանա՝ ինչպես դաստիարակել երեխային, որպեսզի երեխայի մոտ «հոգու մաh»  տեղի չունենա:  

Ծնողը պետք է  գիտակցի, որ նա  երեխայի տերը չէ, և երեխան էլ, համապատասխանաբար, իր  ծառան չէ: Երեխան պատասխանատու չէ ծնողի արարքների համար և չպետք է պատասխանատվություն կրի մեծահասակի մեղքի զգացումի, զայրույթի համար: Յուրաքանչյուր հոգեբանական խնդիր , որ ի հայտ է  գալիս հասուն տարիքում, ծագում է մանկությունից: