Հովանոց

Հին Եգիպտոսում և Բաբելոնում հովանոցները երկու դեր ունեին`   պաշտպանում էին արևից և խորհրդանշում էին իշխանությունը: Եգիպտական փարավոնների հովանոցները պատրասվում էին արմավենու տերևներից և թռչունների փետուրներից ու, բնականաբար, ավելի թեթև էին, քան ճապոնականները:

 

Արևելքից հովանոցներն անցան Հին Հունաստան, ապա Հռոմ, որտեղ դրանք օգտագործում էին հիմնականում կանայք, որպեսզի պահպանեն իրենց մաշկի «ազնվազարմ» ճերմակությունը: Արևմտյան Եվրոպայում հովանոցը հայտնվեց միայն XVII դարում: Այն կոչվում էր «պարասոլ» (ֆր. sol- արև բառից): Օգտագործվում էր արևի ճառագայթներից պաշտպանվելու նպատակով:

 

Պարասոլը կարգավիճակը մատնող իր չէր: Այն հասանելի էր բոլորին, սակայն դրա արտաքին տեսքից, միևնույն է, հնարավոր էր կռահել տիրոջ հասարակական կարգավիճակի մասին: Համարվում է, որ առաջին դիզայներական հովանոցը պատկանում է Մարիա Անտուանետային: Այն կետի բեղից էր պատրաստված և ավելի քան 1,5 կիլոգրամ էր կշռում:

 

Առաջին մարդը, որը որոշեց պաշտպանվել անձրևից անձրևանոցի միջոցով, ճանապարհորդ Ջոն Հանվեյն էր: Հանվեյը փոխարինեց ժանյակներն ու ժապավեններն ավելի ամուր կտորով և սկսեց պարբերաբար այդպես զբոսնել Լոնդոնի փողոցներով:

 

19-րդ դարի 40-ական թվականներին հայտնաբերվեցին ծալվող հովանոցները, որոնք միանգամից լայն տարածում գտան: Ժապավենազարդ ժանյակավոր հովանոցներն իրենց տեղը զիջեցին ավելի պրակտիկ մոդելների, որոնք XIX դարի կեսին արդեն անհաղթելի լիդերներ էին:

 

20-րդ դարի սկզբին շքեղ կանացի հովանոցները դեռ նորաձև էին, սակայն Առաջին համաշխարհային պատերազմից հետո դրությունը վերջնականապես փոխվեց: Հետագայում հովանոցը ձեռք բերեց ևս մեկ գործառույթ: Այն պաշտպանում էր փողոցային հարձակումներից: Այսպես, հովանոցի վրա տեղադրված հատուկ կոճակին սեղմելիս այն արտանետում էր հատուկ գազ ու բարձրա ազդանշան էր արձակում: