ՁԵԶ ԲԱՑԱԿԱ ՉԵՆՔ ԴՆԻ

Թիվ 1-ում սովորողները շաբաթ օրը լուռ կանգնած էին շիրմաքարերից ապրողներին նայող 90-ականների և ապրիլյան պատերազմի հերոսների նկարների առջև: Դեռ փոքր են, բայց նայում են ու գիտակցում, թե որն է խաղաղության գինը: Փոքր են, բայց սկսում են հասկանալ, որ մահն է, արժևորում կյանքը, որ քառորդ դար չլրացրած երիտասարդները չհասցրին ապրել, բայց հերոսացան, որ ուրիշներն ապրեն: Մեկ առ մեկ հիշում էին իրենց իմացածը անմահացած հերոսների սխրանքների մասին, իսկ ավելի մանրամասն՝ փոխգնդապետ Ալեքսան Առաքելյանի մասին: Ինքնազոհ հայ սպայի հայրենանվիրումը վավերացվում է նրա գիտակցված մահով, որի մասին պատմում էր մորմոքը դժվարությամբ թաքցնող հայրը՝ Գևորգ Առաքելյանը: Բայց երեսունամյա սպան նաև ապրել է երկրին, զինվորին, ազգին նվիրված ու իր ծնողին թողել իր կյանքով ու մահով հպարտանալու իրավունքը: Այդ մասին էլ էր պատմում որդեկորույս հայրը և իրեն լսող աշակերտներին տալիս հայրենի երկրի, ծնող ազգի արժեքներն ու հերոսների հիշատակը բարձր պահելով ապրելու դասեր, չմոռացվող դասեր... Թիվ 1-ի՝ ապրիլյան հերոսների հիշատակին նվիրված անկյունում նրանց լուսանկարներին նայելիս պատերազմի ավերն զգացած ու հերոսներով հպարտացող յուրաքանչյուր աշակերտ անվերապահորեն կասի. «Ձեզ բացակա չենք դնի: Ձեզ արժանի կլինենք»...