Մրցույթներ
Ընթերցման օլիմպիադա 2020
«ԻՄ ՍՐՏԻ ՈՒՂԵԿԻՑ» շարադրությունների մրցույթ 2013- Համադպրոցական շարադրությունների մրցույթ 2013
DUEL PLUS
Դպրոցի արտաքին և ներքին տեսքի ամանորյա ձևավորում
Նկարչական մրցույթ- Աշխատանքներ
- Բոլորը
- Հաղթողներ
- 2-5-րդ դասարաններ
- «Երազ»
- «Բնություն»
- «Կախարդական աշխարհում»
- 6-8-րդ դասարաններ
- «Սեր»
- «Ազատություն»
- «Իմ հերոսը»
- 9-12-րդ դասարաններ
- «Համացանց»
- «Աշխարհն առանց սահմանների»
- «Երկիր մոլորակը 2222 թվականին»
Չարլզ Դիքենս
Գրական մրցույթ- Շարադրությունների մրցույթ 2010
- «Պատանի նկարիչ» մրցույթ
«Մաքուր պահենք մեր քաղաքը» վիդեոմրցույթ
«Ճանաչի՛ր ինձ իմ ունակություններով» մրցույթ
Գրական անկյուն / - 2011
Պատմվածքներ
Վարդուհի Հարությունյան 
ք. Երևանի թիվ 170 ա/դ
Շրջանավարտ 2013
ք. Երևանի թիվ 170 ա/դՇրջանավարտ 2013
Վարկանիշ՝ 89
Բողոքել են՝ 1
Բողոքել են՝ 1
ԽՈՐԻՄԱՍՏ ԱՉՔԵՐ
Նա միշտ ժպտում էր, բայց աչքերի խորքում առկայծում էր վշտի բոցը: Երբ ընկերների հետ էր լինում, միշտ ծիծաղում էր, կատակներ անում: Ոչ ոք չէր էլ կասկածում, որ նրան տանջում էր ներքին, հոգեկան ցավը, որ նա այդ ամենը խնամքով թաքցնում էր ուրիշներից: Երազում էր ազատվել վշտից, իսկ հետո նաև մեղքի զգացումից ու դրա հետ մեկտեղ հասկանալ, որ իրեն ներել են: Բայց ընկերներն ուշադիր չէին նայում նրա աչքերի մեջ, չէին հասկանում նրան:
Երբ մենակ էր մնում, նրա աչքերը մեխվում էին գեղեցիկ ամպերին, և նա սկսում էր սավառնել երկնքում: Ամպերը փորձում էին պարզորեն արտացոլվել նրա աչքերում, բայց միայն փորձում էին, քանի որ կորչում էին այդ զույգ աչքերի խոր անհունում: Կողքից նայողին այնպես կթվար, թե նա մի վայրկյանում կթռչի տեղից և կսավառնի երկնքում ավելի ազատ, քան թռչունները: Նրան թվում էր, թե իր տունն այնտեղ է` ամպերի մեջ: Սիրտը լցվում էր, արցունքները վազում էին այտերի վրայով: Տխուր էր, միշը տխուր…
Ես չեմ գրում, թե ինչն էր այդքան տանջում նրան. դուք ինքներդ գլխի ընկեք: Միայն կասեմ, որ նա ոչ ոքին վատություն չէր արել և իր թշնամուն էլ վատը չէր ցանկանա:
Նա միշտ ժպտում էր, բայց աչքերի խորքում առկայծում էր վշտի բոցը: Երբ ընկերների հետ էր լինում, միշտ ծիծաղում էր, կատակներ անում: Ոչ ոք չէր էլ կասկածում, որ նրան տանջում էր ներքին, հոգեկան ցավը, որ նա այդ ամենը խնամքով թաքցնում էր ուրիշներից: Երազում էր ազատվել վշտից, իսկ հետո նաև մեղքի զգացումից ու դրա հետ մեկտեղ հասկանալ, որ իրեն ներել են: Բայց ընկերներն ուշադիր չէին նայում նրա աչքերի մեջ, չէին հասկանում նրան:
Երբ մենակ էր մնում, նրա աչքերը մեխվում էին գեղեցիկ ամպերին, և նա սկսում էր սավառնել երկնքում: Ամպերը փորձում էին պարզորեն արտացոլվել նրա աչքերում, բայց միայն փորձում էին, քանի որ կորչում էին այդ զույգ աչքերի խոր անհունում: Կողքից նայողին այնպես կթվար, թե նա մի վայրկյանում կթռչի տեղից և կսավառնի երկնքում ավելի ազատ, քան թռչունները: Նրան թվում էր, թե իր տունն այնտեղ է` ամպերի մեջ: Սիրտը լցվում էր, արցունքները վազում էին այտերի վրայով: Տխուր էր, միշը տխուր…
Ես չեմ գրում, թե ինչն էր այդքան տանջում նրան. դուք ինքներդ գլխի ընկեք: Միայն կասեմ, որ նա ոչ ոքին վատություն չէր արել և իր թշնամուն էլ վատը չէր ցանկանա:
