Դեռ մանկուց բոլոր երեխաները ցանկանում են շուտ մեծանալ,գնալ դպրոց և ստանալ բարձր գնահատականներ:
Ինչ՞ու հենց առաջին խոսքս այսպես սկսեցի,որոհետր ես ինքս մանկուց հաճախել եմ մանկապարտեզ սովորել եմ երգել,պարել և արժանացել ծնողներիս և ուսուցիչներիս գովեստի խոսքերին,որը ինձ համար աշխարհի ամենաբարձր գնահատականն եր նշանակում:Սիրել եմ սովորել այնպես ինչպես ուաուցիչն է սովորեցու երեխաներին ,այլ նաև այնպես երբ ինքս ինձ վրա աշխատելով զարգացրել եմ մտավոր աշխատանքս և հարստացրել գիտելիքներս: Երբ չորս տարեկան էի եղբայրս արդեն հաճախում էր դպրոց առաջին դասարան;Դեռ դասերը չէր սկսում սովորել,իրեից առաջ ես էի նստում գրքերի առջև` չնայած դեռ չէի հասկանում ոչինչ;Բայց մի քաի ամիս շարունակ լսելով տառերը և հնչյունների արտասանությունը սովորեցի տառերը և կարդալը:Վեց տարիս չբոլորած մայրս տեսնելով իմ կարողությունները որոշեց ընդունել դպրոց առաջի դասարան:Այնքան երջանիկ էի լսելու այն ,որ ուսմասվարը պետք է ընդուներ այն հանգամանքը, որ դպրոց էի գնալու:Բայց ավաղ,որովհետև ես փոքր էի դպրոց գնալու համար :Այդքան սպասումերս ջրի պես գլորվեցին անցան գնացին:Ես մորս ասացի որ էլ երբեք չեմ սովորելու և դպրոց չեմ գնալու:Բայց անցան ամիսներ և ես դարձա վեց տարեկան:Շուտով մոտենում էր սեպտեմբերը:Այդ օրերին բոլոր ծողները իրենց երեխաներին դպրոցական նոր հագուստներ էին գնում:Մի պահ նայելով այդ շորերին ես ինձ պատկերացրեցի դրնաք հագած:Երբ դպրոց մտնելիս դասղեկս ինձ պետք է ողջունի և շնորհավորի սեպտեմբերի մեկի կապակցությամբ:եվ կարծես ինչ որ բան կատարվեց,ամբողջ մեջս տակնուվրա եղավ զղջացի այն խոսքերիս համար որ ասել էի մորս և ցույց տալով համազգեստը խնդրեցի մորս որ այն գնի ինձ համար:Ահա եկավ սեպտեմբերի մեկը:Ամբողջ դպրոցի բակում շարքով շարվել էին բոլոր դասարանները:Տնօրենի խոսքը լսելուց անմիջապես հետո, բոլոր դասարաների աշակերտները բարձրանում էին իրենց դասարանները տեսնելու և ընտրելու իրենց նստատեղերը:Սիրում էի նստել առաջին նստարանին հենց ուսուցչի դիմաց և ուշադիր լսելու նրա խոսքը:Եվ ահա մեր ուսուցիչը բաժանեց այն գրքերը որոնցով պետք է հաճախեինք դպրոց և սովորեինք դասերը:Արդեն երկու օր անց երբ ուսուցիչը ուզում էր դաս բացատրեր ես չհամբերելով վեր էի թռչում նստարանից և պատասխանում բոլոր հարցերին: Ուսուցիչս գնահատում էր իմ աշխատանքը, գիտելիքը և օրագրիս մեջ դնում հինգ կամ էլ հինգ գումարած թվանշանը:Այսպես երեք տարի սովորեցի գերազանց,բայց չորրորդ դասարանում,երբ փոխվեցին բոլոր ուսուցիչները,կարծես դրա հետ մեկտեղ ամեն ինչ փոխվեց:Չորրորդ դասարանում որոշ չափով բարդացան դասերը և օրագրիս բոլոր էջերը տխրեցին,որովհետև հինգ գնահատականի հետ միասին եկավ նաև չերս գնահատակաը :Չորս գնահատականը խորտակեց ինչպես օրագրիս ուրախ էջերը այնպես էլ սովորելու ցակությունը:Ամեն ինչ տարբեր էր,չ՞է որ,երբ կտրվում ես ինչ-որ հարազատ բանից ակամայից քեզ անկարող ես զգում և մտածում որ չես կարող դուրս գալ այդ վիճակից;Բայց իմ կամքը և պատակը ինձ թույլ չտվեց ծուլանալու,այլ դրդեց նրան ,որ կյանքում գնահատականով չէ որոշվում մարդու խելացի լինելը:եվ ես հասկացա որ լավ է սովորել` իմանալ,այլ ոչ թե ստանալ լավ գնահատակա և չիմանալ ոչիչ:
Չնայած անպակաս է տխուր էջերը,բայց քաղցր է գիտուն գրքերը: